(Συνέχεια από το πρώτο μέρος)

…Στο 14ο χιλιόμετρο άρχισα να νιώθω τα πόδια μου λίγο βαριά. Οι παλμοί μου όμως δεν ήταν τόσο ψηλοί και δεν ανέπνεα «βαριά». Στο τέλος ολοκλήρωσα τα 18 χιλιόμετρα με 3:57 pace, που με το ζέσταμα και την αποθεραπεία είναι συνολικά 22 χιλιόμετρα. Εγώ και ο Tony πήγαμε σπίτια μας χαρούμενοι μετά από αυτή την προπόνηση, πήραμε το πρωινό μας και ξεκουραστήκαμε. Ήδη όμως αργά το απόγευμα υποπτεύθηκα κάτι κακό και είχα μία ανησυχία ενόψει της επόμενης σεζόν που πλησιάζει.

Στη συνέχεια, ξαπλώνω στο κρεβάτι με πόνους στην κοιλιά και πολλούς εμετούς. Το πρωί είχα κάνει μία από τις καλύτερες προπονήσεις μου εδώ στο Ίτεν και τώρα, ούτε 12 ώρες μετά αισθάνομαι τόσο χάλια; Τι έγινε; Έχει τελειώσει η σεζόν για εμένα, πριν καν αρχίσει;

«Η δηλητηρίαση λόγω του φαγητού στην Κένυα δεν είναι σπάνιο φαινόμενο»

Η δηλητηρίαση λόγω του φαγητού στην Κένυα δεν είναι σπάνιο φαινόμενο για τους Ευρωπαίους και τους Αμερικάνους. Λίγα μόνο σκουλήκια ή μικρόβια στο νερό ή στο φαγητό είναι σε θέση να κάνουν μεγάλο κακό στο στομάχι μας. Η Betsy Saina, -γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κένυα, στη συνέχεια σπούδασε στις ΗΠΑ- πέρασε το μεγαλύτερο μέρος του 2020 στην Αμερική. Όταν επέστρεψε το 2021 στην Κένυα, ταλαιπωρήθηκε από πολλές δηλητηριάσεις στην αρχή, με πόνους στην κοιλιά και χρειάστηκε να το συνηθίσει ξανά. Συνολικά, είχα τρεις πολύ δυνατές και αρκετές μικρές δηλητηριάσεις στους έξι μήνες που πέρασα στην Κένυα. Ελπίζω να είναι όλα καλύτερα στο μέλλον, τουλάχιστον όσο εγώ πρέπει να ζω με αυτό.

Για δύο ημέρες δεν μπορούσα να περπατήσω ή να κουνήσω. Την τρίτη μέρα μπορούσα να κάνω δύο easy runs και να «μαζέψω» 14 χιλιόμετρα. Η τελική μου προπόνηση έδειξε ότι τα easy runs πήγαν πολύ καλά, αλλά τα πιο «γρήγορα» χιλιόμετρά μου ήταν πολύ δύσκολα λόγω της δηλητηρίασης. Έτρεξαν 3 x 1.000 μ. σε 3:18, 3 x 300 μ. σε 49 δευτερόλεπτα και 3 x 200 μ. σε 30 δευτερόλεπτα, που με έκαναν να πιστεύω ότι δεν θα τρέξω ένα γρήγορο 1.500άρι στον αγώνα μου σε έξι μέρες.

 

«Ξέραμε ότι η σεζόν μου θα είναι πολύ δύσκολη»

Ο προπονητής μου κι εγώ μιλήσαμε πολύ γι’αυτό και ξέραμε ότι η αγωνιστική μου σεζόν θα είναι πολύ δύσκολη, παρότι κανείς μας δεν το έλεγε. Την Πέμπτη έκανα ακόμα ένα easy run 12 χιλιομέτρων το πρωί, ετοίμασα τα πράγματά μου και είπα χαιρέτησα τους φίλους μου εδώ στην Κένυα. Η πτήση μου για Γερμανία είχε προγραμματιστεί για το απόγευμα. Στην αρχή θα έπρεπε να πάω από το Ελντορέτ στο Ναϊρόμπι, μετά στο Ντουμπάι και στη συνέχεια στη Γερμανία. Στην Κένυα αντιλαμβάνεσαι αλλιώς την ώρα, συνεπώς έφτασα αγχωμένος μισή ώρα πριν την αναχώρηση της πτήσης μου στο αεροδρόμιο. Ευτυχώς, το τοπικό αεροδρόμιο στο Ελντορέτ δεν είναι μεγάλο, οπότε έκατσα εύκολα στο αεροπλάνο. Δεν ήξερα ακόμα όμως ότι οι επόμενες 30 ώρες θα είναι πολύ αγχωτικές και δύσκολες για εμένα. Θα ήθελα να το εξηγήσω σύντομα, γιατί η αίσθηση που είχα όταν ήμουν αβοήθητος – όταν το σκέφτομαι – με αγχώνει ακόμα.

To αεροπλάνο μου είχε ένα τεχνικό πρόβλημα και δεν μπορούσε να απογειωθεί. Ήταν η τελευταία πτήση εκείνης της ημέρας. Φιλοξενήθηκα σε ένα ξενοδοχείο για το βράδυ και πέταξα για Ναϊρόμπι το επόμενο πρωί. Όπως είναι φυσικό, είχα χάσει την connecting flight μου, αλλά ήλπιζα να μπορώ να κλείσω ξανά, νέα πτήση. Στη Ναϊρόμπι όμως, κανείς δεν ήθελε να με βοηθήσει και όταν κοίταξα online, το αεροπλάνο για το απόγευμα ήταν ήδη γεμάτο. Θα μπορούσα να πετάξω την επόμενη μέρα, κάτι το οποίο θα ήθελε νέο PCR test και νέα διανυκτέρευση σε ξενοδοχείο. Δεν ήθελα να βρίσκομαι εκεί άλλο, απλά ήθελα να πάω στο σπίτι μου, οπότε επέλεξα τη μοναδική διαθέσιμη λύση που ήταν μία νέα πτήση μέσω Παρισιού. Τρεις μέρες μετά και με ελάχιστο ύπνο, έφτασα στο σπίτι μου το Σάββατο. Τα μέλη της οικογένειάς μου ήταν χαρούμενα που με είδαν, όμως η σκέψη μου βρισκόταν ήδη στον αγώνα των 1.500 μέτρων της επόμενης ημέρας. Ένιωθα πολύ κουρασμένος όλη την ημέρα, αλλά ο αγώνας μου πήγε καλά δεδομένων των συνθηκών. Τερμάτισα στην τρίτη θέση με νέο ατομικό ρεκόρ. Δεν ήταν αυτό που ήλπιζα, όμως πίστευα ότι θα τα πάω καλά στους επόμενους αγώνες.

«Έπρεπε να αλλάξω την τακτική μου»

Η κούραση διήρκησε όλη την επόμενη εβδομάδα και ανησυχούσα για έναν πόνο που ένιωθα στον δεξιό μου μηρό μετά το τρέξιμο. Στον πρώτο αγώνα 3.000 μέτρων που έτρεξα πήρα τη νίκη με νέο, μικρό ατομικό ρεκόρ παρότι έπρεπε να τρέχω μόνος μου μπροστά από ένα αδύναμο γκρουπ αθλητών. 1,5 εβδομάδα αργότερα ήθελα να τα καταφέρω και ταξίδεψα το πρωί για τον -πιθανότατα- τελευταίο αγώνα μου στα 3.000 μέτρα για αυτή τη σεζόν. Οι προσδοκίες ήταν πολύ μεγάλες, γιατί ήθελα να δείξω τον λόγο που προπονούμαι στην Κένυα.

 

Επίσης, θεατές από όλη τη Γερμανία θα είχαν τα μάτια τους πάνω μου, επειδή γνωρίζουν ότι προπονούμαι πολύ καλά στην Κένυα. Το πρώτο πρόβλημα ήρθε όταν είδα ότι οι διοργανωτές μου είχαν αλλάξει την εκκίνηση και με είχαν βάλει σε πιο αργό γκρουπ. Έτσι, έπρεπε να αλλάξω την τακτική μου από το «απλά τρέξε στο γρήγορο γκρουπ» σε «τρέξε όσο το δυνατόν πιο γρήγορα για να βρεθείς μπροστά». Κατά τη διάρκεια του τελευταίου μέρους της προπόνησής μου, το παρατήρησα ξανά. Αυτός ο πόνος στο πίσω μέρος του μηρού μου. Για πρώτη φορά ήρθε στο μυαλό μου η σκέψη ότι θα ήταν καλύτερο να μην αγωνιστώ για να μην ρισκάρω έναν σοβαρό τραυματισμό. Ξεκίνησα όμως στον αγώνα και τερμάτισα δεύτερος με τον ίδιο χρόνο που έκανα στον τελευταίο αγώνα 3.000 μέτρων μου. Ήμουν πολύ μπερδεμένος και αποφασίσαμε με τον προπονητή μου να πάρω τρεις μέρες ρεπό, εντελώς χωρίς προπονήσεις για να μπορέσει το σώμα μου να ανακάμψει μετά από τους δύο τελευταίους αγώνες.

Φάνηκε να δουλεύει στην αρχή. Κατάφερα να κερδίσω τον αγώνα των 5 χιλιομέτρων που έβαλα στο πρόγραμμά μου σαν μία έντονη προπόνηση. Ο χρόνος που έκανα ήταν επίσης αποδεκτός, μετά από μία αρκετά έντονη εβδομάδα. Και πάλι όμως, γρήγορα κατάλαβα ότι το σώμα μου δεν άντεχε για 10.000 μέτρα. Στον αγώνα των 10.000 μέτρων, κουράστηκα λίγο μετά τα 4.000 μέτρα και τερμάτισα στον αγώνα με χρόνο 35 λεπτά, κάτι το οποίο ήταν πολύ μακριά από τις προσδοκίες που είχα όλη τη σεζόν.

Ο γιατρός διέγνωσε ότι είχα ένα σχίσιμο στον μυ του δεξιού μηρού μου, κάτι το οποίο ήταν υπεύθυνο για τον πόνο και τα αδύναμα πόδια μου. Η δηλητηρίαση έπαιξε επίσης πολύ σημαντικό και αρνητικό ρόλο στους στόχους που είχα για την σεζόν. Ο προπονητής μου ήταν όμως ικανοποιημένος που με όλα αυτά τα προβλήματα κατάφερα να σημειώσω κάποια ατομικά ρεκόρ και να λάβω καλές θέσεις σε κάποιους από τους αγώνες μου.

«Μία μέρα θα είμαι σε θέση να δείξω τον λόγο που προπονούμαι»

Με λίγους μήνες στους αγώνες μεσαίων αποστάσεων μπορώ να κοιτάξω τη νέα σεζόν με χαμόγελο. Ξέρω ότι το υψόμετρο των 2.600 μέτρων στην Κένυα, οι αμέτρητες ώρες εναλλακτικής προπόνησης και οι καλές συνεδρίες δεν έγιναν μάταια και ότι μία μέρα θα είμαι σε θέση να δείξω τον λόγο που προπονούμαι.

 

Είναι δύσκολο να προπονούμαι σε μεγάλο υψόμετρο για τόσο πολύ καιρό και να ελπίζω ότι όλα θα είναι καλά τις 2-3 εβδομάδες που βρίσκομαι σε επίπεδο θάλασσας, για να δείξω τι έχω κάνει στις προπονήσεις μου. Σκοπεύω να συνεχίσω να ρισκάρω και να κάνω τις θυσίες που απαιτούνται. Ελπίζω ότι μία μέρα θα αποδώσουν.