Ο παραολυμπιονίκης Γιάννης Σεβδικαλής μίλησε για το σοβαρό ατύχημα που είχε, με αποτέλεσμα να χάσει και τα δυο του ποδια και συγκλόνισε με όσα περιέγραψε.

Στην συνέντευξη που παραχώρησε στο περιοδικό «ΟΚ!», αρχικά εξομολογήθηκε για το ατύχημά του με συρμό τρένου: «Τρία χρόνια αφότου άρχισα να δουλεύω σε νυχτερινά κέντρα διασκέδασης ως σερβιτόρος και να βρίσκω τα πατήματα μου, συγκεντρώνοντας χρήματα για να κυνηγήσω τα όνειρα μου, έγινε το ατύχημα και η ζωή μου πήρε άλλη τροπή».

Στη συνέχεια, περιέγραψε πότε και πώς συνέβη το ατύχημα: «Τον Οκτώβριο του 2012. Ήμουν 21. Ήταν μια μέρα σαν όλες τις άλλες, βρισκόμουν στο Γκάζι και πήγαινα να διασχίσω τη φυλασσόμενη διάβαση του τρένου στην Ιερά Οδό και Κωνσταντινουπόλεως. Δεν ακουγόταν τίποτα, δεν κόρναρε ποτέ ο οδηγός του συρμού, ο φύλακας που υπήρχε στη διάβαση δεν ήταν έξω από το φυλάκιο, όπως όφειλε, δεν υπήρχαν σημάνσεις και προστατευτική μπάρα που να μου εμποδίζει τη διέλευση.

 

Επίσης, στο σημείο εκείνο η ορατότητα για τους πεζούς ήταν ελλιπής γιατί ήταν στροφή και είχε πολλά δέντρα. Όλα αυτά έχουν αποδειχτεί στο δικαστήριο. Κοίταξα αριστερά, κοίταξα δεξιά και ενώ περπατούσα για να περάσω τις γραμμές γύρισα το κεφάλι μου και είδα το τρένο στα αριστερά μου. Όπως αποδείχτηκε αργότερα, ο συρμός έτρεχε με τη διπλάσια ταχύτητα από το επιτρεπόμενο όριο. Δεν πρόλαβα να αντιδράσω. Με χτύπησε, με πέταξε κάποια μέτρα μπροστά πάνω στις γραμμές και με έσερνε περίπου για 20 μέτρα, μέχρι τελικά να σταματήσει».

Και συνέχισε: «Δεν έχασα τις αισθήσεις μου ούτε μια στιγμή. Όταν σταμάτησε ο συρμός, σκεφτόμουν: “Είμαι ζωντανός. Από τι έζησα μόλις;”. Αμέσως άρχισα να σέρνω το σώμα μου έξω από τις ράγες και εκεί είδα ότι και τα δυο μου πόδια ήταν σε άθλια κατάσταση. Κατάλαβα ότι ήταν πολύ σοβαρά τα πράγματα. Ευτυχώς ήρθαν δυο – τρία άτομα που βρίσκονταν σε κάτι κοντινά μαγαζιά και μου είπαν: “Μην ανησυχείς, είδαμε τα πάντα. Έχουμε καλέσει ήδη ασθενοφόρο”. Μου έδωσαν νερό και με βοήθησαν να μη χάσω, όσο γινόταν, την ψυχραιμία μου. Ήταν απίστευτο σοκ, αλλά το μόνο που με ένοιαζε ήταν να σωθεί η ζωή μου. Το ότι βγήκα από τις γραμμές του τρένου ζωντανός ήταν θαύμα».

Περιγράφοντας το πόσο άλλαξε η ζωή του έκτοτε, είπε: «Όταν μπήκα στο χειρουργείο, ήταν πολύ ζόρικα τα πράγματα. Δεν μου ανακοίνωσαν οι γιατροί ότι θα μου ακρωτηριάσουν τα πόδια πριν μπω, αλλά έκαναν το καλύτερο δυνατό και έκριναν ότι ήταν αναγκαίο να συμβεί. Όταν ξύπνησα, κατάλαβα από μόνος μου ότι έχασα και τα δύο μου πόδια από τα γόνατα και κάτω. Ήμουν όμως ευγνώμων και χαρούμενος που ήμουν ζωντανός, έχοντας στο πλευρό μου τους δικούς μου ανθρώπους. Πέρα από την οικογένειά μου και τους φίλους μου, ήρθαν γνωστοί αλλά και άνθρωποι ακόμη που δεν τους γνώριζα καν για να μου συμπαρασταθούν. Μία εβδομάδα που ήμουν στο νοσοκομείο έκαναν ουρές για να μου μιλήσουν».

 

Ερωτηθείς αν έχει βιώσει ρατσισμό απάντησε: «Ελάχιστες φορές έχουν υπάρξει περίεργα σχόλια, αλλά δεν με αγγίζουν. Πιστεύω ότι αυτοί οι άνθρωποι που τα κάνουν έχουν βιώσει τραύματα στη ζωή τους, οπότε δεν μπορώ να τους κρίνω. O ρατσισμός πηγάζει από μέσα μας. Έχει να κάνει με το πώς νιώθει κάποιος με τον εαυτό του, αλλά και με τις αρχές και την παιδεία που παίρνει από το σπίτι του. Αυτό που λέω συχνά όμως είναι ότι πρέπει να μην επηρεαζόμαστε από κακεντρεχή σχόλια. Να μάθουμε να αγαπάμε τον εαυτό μας, να μας σεβόμαστε».