Ξεκίνησα το τρέξιμο στην καραντίνα για να ξεχάσω την όποια πίεση της περιόδου. Με τα πολύ καλά αποτελέσματα, όπως μου έλεγαν γνωστοί και εμπειρότεροι στο χώρο του τρεξίματος, άρχισα να εθίζομαι σε αυτό το σπορ.

Όταν βλέπεις το πόσο γρήγορα βελτιώνεται η φυσική σου κατάσταση, η ταχύτητα και αντοχή, τόσο θέλεις ξανά και ξανά να τρέξεις. Εσύ δεν πορώνεσαι;

Όλα αυτά με τον άπλετο ελεύθερο χρόνο της περιόδου. Και αφού έβγαιναν περίπου 30 τρεξίματα το μήνα, λάμβανα συχνά πυκνά από γνωστούς, φίλους και εμπειρότερους του χώρου τις συμβουλές τους να «ρίξω λίγο ρυθμό», «Να ξεκουράσω λίγο το σώμα». Αλλά ένιωθα τόσο δυνατός.

 

Σε λιγότερο από 4 μήνες τα 5km που έβγαιναν με δυσκολία έγιναν 21km και έβγαιναν σχετικά άνετα. Όλα αυτά μέχρι που ήρθε ένας τραυματισμός. Ένας τραυματισμός που με κράτησε πίσω από αυτό που ερωτεύτηκα και αγάπησα.

Άρα αναγκάστηκα, διαφορετικά πώς θα μπορούσα, να κάνω λίγο αποχή.

Και φτάνουμε στο σήμερα.

Δύο μήνες μετά από το τελευταίο τρέξιμο κατάφερα σήμερα να τρέξω το πρώτο μου 10αρακι ξανά. Τι χαρά! Τί ευλογία! Τί χαρά και ευλογία να είσαι υγιής!

Να μπορείς να τρέξεις χωρίς να πονάς και ας κάνεις το χειρότερο χρόνο από ποτέ.

Ένα συναίσθημα που κυριάρχησε βέβαια από την αρχή του τρεξίματος ήταν ο φόβος.

Ο φόβος ενός νέου τραυματισμού. Δε σταμάτησε να περνά από το μυαλό μου.

Αφού όλα πήγαν κατ ευχήν, και οι διατάσεις και λίγες ασκήσεις στο τέλος διπλές και τριπλές, η χαρά ήταν πολλαπλή!

Κλείνοντας

Μου αρέσει να ακούω τους έμπειρους κάθε τομέα, να ακολουθώ σε ένα βαθμό τις οδηγίες συμβουλές τους, αλλά μου αρέσει περισσότερο να πειραματιστώ.

Να φιλτράρω τις πληροφορίες που μου δίνουν και να τη πλάσω με τα δικά μου στάνταρ και ας βγει και σε λάθος.

Πρέπει να πειραματιστείς, να κάνεις λάθη.

Έτσι κατά τη γνώμη μου, μαθαίνεις καλύτερα. Η αλήθεια βέβαια καλό θα είναι να αποφύγουμε να κάνουμε το ίδιο λάθος δυο φορές. Αυτό είναι το στοίχημα μου.