Γεια και χαρά σας φίλες και φίλοι μου και καλό κουράγιο! Τελευταία είχα την χαρά και την τιμή να μιλήσω διαδικτυακά για τον αθλητισμό, με παιδιά από σχολεία να μοιραστώ εμπειρίες και να μου απευθύνουν πολύ εύστοχες ερωτήσεις! Η πιο συχνή λοιπόν ήταν: Πως ξεκινήσατε αθλητισμό; Σαν παιδί λοιπόν νιώθω ευλογία που πρόλαβα την έννοια της γειτονιάς, να παίζω και να τρέχω όλη μέρα με τους φίλους μου στις αλάνες. Αυτό είχε σαν συνέχεια σταδιακά να ασχοληθώ σε επίπεδο συλλογικό με το μπάσκετ στα 12 μου, ένα άθλημα που αγαπώ ακόμη και να αφιερώνω τότε καθημερινά 3-4 ώρες προπόνησης.

Συγκυριακά και τυχαία έτρεξα τους πρώτους μου σχολικούς αγώνες στην Χίο το 1996 σε ηλικία 14 ετών στην απόσταση των 4.000μ και σταδιακά μέχρι τα 16 μου άρχισα να αφιερώνομαι στον στίβο και τις αποστάσεις με κύριο αγώνισμα τα 3.000μ με φυσικά εμπόδια. Στην κατηγορία εφήβων ,και μετά από τέσσερα περίπου χρόνια εντατικής ενασχόλησης κατέκτησα με τον πρώτο μου προπονητή τον Γιάννη Τζήκα, μετάλλιο σε πανευρωπαϊκούς εφήβων νεανίδων και κάπου εκεί άρχισε να στριφογυρίζει, σαν παιδί που ήμουν, στο μυαλό μου το όνειρο των ολυμπιακών αγώνων!

 

Μένοντας στην ιδιαίτερη πατρίδα μου την Χίο, με τις δυσκολίες που μπορεί να έχεις μένοντας σε ένα απομακρυσμένο ακριτικό νησί οι αποφάσεις αν θα φύγω να προπονηθώ στην Αθήνα ή σε κάποιο κέντρο ήταν δύσκολες! Τελικά, βλέποντας πίσω και έχοντας πάρει ένα μεγάλο ρίσκο, να μείνω στον τόπο που αγαπώ συνεχίζοντας την πορεία μου, όπου για παράδειγμα μέχρι πριν 10 χρόνια δεν υπήρχε ούτε μασάζ να κάνεις για αποκατάσταση και πολλές προετοιμασίες έγιναν στον δρόμο γιατί το στάδιο του νησιού ήταν η κλειστό ή γεμάτο από ...μπάλες , νομίζω δικαιώθηκα!

Το βασικότερο βέβαια ίσως μειονέκτημα ήταν ότι έπρεπε να βγάζω ανέκαθεν τον όγκο χιλιομέτρων μόνος μου ή να βρω κάποιον φίλο να έρθει μαζί με το ποδήλατο! Το 2012, έπειτα από 16 χρόνια ενασχόλησης με τα 3000μ. φ.ε., ίσως πήρα την κρισιμότερη απόφαση που μου επέτρεψε να συνεχίσω: Να ασχοληθώ με τον μαραθώνιο.

Θυμάμαι όταν το πρότεινα στον Σταύρο (Καρρές) ο οποίος με προπονεί για περισσότερα από δέκα χρόνια μου απάντησε ότι είναι δύσκολο... Τελικά έψαχνα για μια αλλαγή σελίδας, μια νέα πρόκληση ώστε να παραμείνω "αθλητικά ζωντανός". Επέμεινα και δικαιώθηκα τρέχοντας τον πρώτο μου μαραθώνιο το 2012 στο Ρότερνταμ της Ολλανδίας και φτάνοντας μέχρι το Ρίο και τους Ολυμπιακούς αγώνες, το μεγάλο μου αθλητικό όνειρο και την υπέρτατη τιμή να συμμετέχεις εκεί.

Ίσως περισσότερο δικαιώθηκα επειδή επέμεινα όταν απομακρυνόταν ο στόχος και δεν σταμάτησα. Τώρα κοιτάζοντας πίσω, 25 χρόνια πορείας, με σωστά και λάθη, είμαι γεμάτος γιατί αγάπησα και αγαπώ αυτό που κάνω, επέμεινα και δικαιώθηκα! Και ίσως τελικά εδώ είναι το μεγάλο μυστικό, να αγαπάμε αυτό που κάνουμε με επιμονή και υπομονή και εκείνο αργά η γρήγορα θα μας το επιστρέψει και θα μας δικαιώσει...

Στο επανιδείν!

Χριστόφορος Μερούσης