“Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον” λέει μία αρχαιοελληνική παροιμία και στην περίπτωση της Μαριάννας Τρούλη ταιριάζει απόλυτα. Ήταν πάντα γεννημένη δρομέας απλά άργησε να το καταλάβει. Τα πρώτα της αθλητικά βήματα την είχαν οδηγήσει στον στίβο, όμως ένα ατύχημα σ' έναν αγώνα άλλαξαν την αθλητική της πορεία…

Έπρεπε να περάσουν χρόνια, πολλά χρόνια, για να κάνει τον πρώτο της αγώνα και μάλιστα χωρίς προετοιμασία. Στα 42 της χρόνια έκανε το ντεμπούτο της στα 5.000μ. του Run Greece Ηρακλείου και τον πρώτο της μαραθώνιο τον έτρεξε μετά από δύο χρόνια. Σήμερα, έχοντας κλείσει τα 49 της χρόνια, έχει λάβει μέρος σε πέντε μαραθωνίους σημειώνοντας τρομερή βελτίωση. Το ατομικό της ρεκόρ κατέβηκε κάτω από τις 3 ώρες στον πρόσφατο μαραθώνιο του Βουκουρεστίου κι έτσι ολοκλήρωσε έναν κύκλο στόχων που είχε θέσει στον εαυτό της πριν καν καταλάβει ότι την ενδιαφέρει ουσιαστικά το τρέξιμο. Ποιοι ήταν αυτοί; Να τρέξει τα 5 χιλιόμετρα κάτω από 20 λεπτά, τα 10 χιλιόμετρα κάτω από 40 λεπτά, τον ημιμαραθώνιο κάτω από 1:30 και τον μαραθώνιο κάτω από τρεις ώρες. Τα πέτυχε όλα!

 

Η Μαριάννα Τρούλη έχει μάθει να θέτει στόχους και να τους πετυχαίνει. Το ίδιο κάνει στον επαγγελματικό της τομέα (φυσικοθεραπεύτρια), το ίδιο κάνει στην προσωπική της ζωή και φυσικά ακολούθησε το ίδιο μονοπάτι και στον αθλητισμό. Ακολουθεί πιστά το πρόγραμμα του προπονητή της Σταύρου Καρρέ, είναι “στρατιώτης” στις απαιτήσεις ενός καλού δρομέα και έχει φτάσει σ' ένα υψηλό επίπεδο παρότι ασχολείται λίγα χρόνια με το τρέξιμο.

Ήταν, όμως πάντα αθλήτρια ή για να πούμε τα πράγματα πιο σωστά αγωνίστρια.

«Πάντα ήμουν μέσα στον αθλητισμό», εξομολογείται στο runbeat.gr και προσθέτει: «Αρχικά πήγα στο κολυμβητήριο, μετά πήγα στον στίβο, στον ΟΦΗ, και έκανα και δρόμους, αλλά σε κάτι αγώνες στα Χανιά σε μία σκυταλοδρομία έπεσα, έσπασα το χέρι μου κι έτσι σταμάτησα να τρέχω. Ήμουν 10-11 ετών. Γύρισα στο σπίτι με γύψο και δεν ήθελα να ξανακούσω για στίβο».

Μακριά από τον αθλητισμό, πάντως, δεν έμεινε ποτέ. «Αυτό χρονικά είχε συμπέσει με την κατάκτηση του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος μπάσκετ το 1987 κι έτσι πήγα στο μπάσκετ όπως όλα τα παιδιά. Στα γυμνασιακά χρόνια έπαιζα μπάσκετ και αργότερα ως φοιτήτρια πήγαινα γυμναστήριο».

Επειδή, όμως, μερικά πράγματα είναι να γίνουν και γίνονται ήρθε το πλήρωμα του χρόνου που την έφερε κοντά στο δρομικό κίνημα. «Το τρέξιμο το ξεκίνησα με αφορμή ένα Run Greece που θα έτρεχε ο γιος μου με το σχολείο του στα 1000μ. Επειδή θα τον συνόδευα αποφάσισα να γραφτώ στα 5.000μ. Έτρεξα χωρίς κάποια προετοιμασία». Εάν αναρωτιέστε ποια ήταν η επίδοσή της, πολύ απλά έτρεξε την απόσταση σε 35 λεπτά. Κυρίως όμως «είχα ενθουσιαστεί γιατί ήμουν ανάμεσα στους πρώτους 500 και θεώρησα ότι ήταν τεράστιο επίτευγμα αφού μετείχαν 5000 άτομα».

Παρά τον ενθουσιασμό της, πάντως, δεν... ενέδωσε αμέσως. «Για έναν ολόκληρο χρόνο δεν ξαναέτρεξα καθόλου και στο επόμενο Run Greece αποφάσισα να τρέξω στο 10άρι το 2016. Χωρίς προπόνηση, χωρίς τίποτα. Πήγαινα γυμναστήριο, αλλά δεν έκανα τρέξιμο. Έβγαλα και το δεκάρι τερματίζοντας κάτω από μία ώρα».

Το ταλέντο της στο τρέξιμο ήταν εμφανές. Όταν ήταν μικρή το είχε διακρίνει κάποιος βλέποντάς την να τρέχει στον “Γύρο του Ηρακλείου” τη δεκαετία του 80. Τότε την είχε πλησιάσει και της είχε πει ότι θα πρέπει να ασχοληθεί με το τρέξιμο, αλλά δεν του έδωσε σημασία. «Ανατρέχοντας τώρα σκέφτομαι ότι τότε ίσως κάποιος να είχε διακρίνει ότι έχω κάποιο ταλέντο», ομολογεί και παραδέχεται ότι «το σκέφτομαι τώρα ότι θα μπορούσα να είχα ξεκινήσει το τρέξιμο πολύ νωρίτερα και αναρωτιέμαι πάντα μετά από έναν μαραθώνιο, εάν ήμουν τριάντα τι χρόνο θα έκανα;». Είναι εξάλλου ένας άνθρωπος που παθιάζεται με τον χρόνο. «Μου αρέσει το κυνήγι των επιδόσεων».

«Όταν αποφασίσω ότι θέλω να γίνει κάτι, θέλω να γίνει σωστά»

Μετά τον τερματισμό της στο 10άρι του Run Greece το 2016 η σκέψη ωρίμασε μέσα της. «Μετά το 10αρι σκέφτηκα να έρθω σε επαφή με έναν προπονητή. Όταν αποφασίσω ότι θέλω να κάνω κάτι θέλω να γίνει σωστά. Σκέφτηκα “θέλω να τρέχω, μου αρέσουν οι αγώνες, οπότε για να κάνω αγώνες και να βελτιώνομαι πρέπει να έχω προπονητή”. Και βρήκα τον Μιχάλη τον Αφορδακό και ξεκινήσαμε προπονήσεις τον Μάιο του 2016 και από τότε δε σταμάτησα να προπονούμαι με κάτι μικρά διαλείμματα λόγω τραυματισμών».

Το τρέξιμο μπήκε με φόρα στη ζωή της καθώς «αρχικά με γοήτευε ο στόχος που έθετα αλλά μετά μπαίνοντας και ζώντας τη διαδικασία μου άρεσε κι αυτό παρά πολύ. Δηλαδή απολαμβάνω και τις προετοιμασίες πάρα πολύ και την ίδια την προπόνηση. Τους αγώνες δεν τους κυνηγάω πολύ. Μου αρέσει να είμαι σε αυτή τη διαδικασία ακόμα κι αν αγωνιστώ μόνο δύο φορές το χρόνο».

Κάπως έτσι το τρέξιμο έγινε η καθημερινότητά της. «Ο πρώτος επίσημος αγώνας μου ήταν στο οροπέδιο Λασιθίου στους Δικταίους στην απόσταση των 24 χιλιομέτρων. Το 2017 έκλεισα και τον πρώτο μου μαραθώνιο στο Μιλάνο, όμως επτά εβδομάδες πριν τον αγώνα είχα ένα σοβαρό τραυματισμό και τελικά δεν ολοκληρώθηκε η προετοιμασία και πήγα σαν τουρίστας για να χειροκροτήσω τους φίλους μου που έτρεχαν».

«Έχω μυθοποιήσει τη διαδρομή του ΑΜΑ»

Το γεγονός αυτό δεν την πτόησε. Αντίθετα, «αυτό με πείσμωσε περισσότερο. Έτρεξα τον πρώτο μου μαραθώνιο το 2018 στη Βαρκελώνη. Επέλεγα αγώνες στο εξωτερικό γιατί ξέρω ότι είναι φλατ οι διαδρομές και είναι πιο εύκολοι από τον Αυθεντικό της Αθήνας που είναι όλο ανηφόρες. Δεν ξέρω ίσως έχω μυθοποιήσει τη διαδρομή του ΑΜΑ. Θεωρώ ότι είναι πάρα πολύ δύσκολο. Ακόμα και τώρα φίλοι μου δρομείς με κοροϊδεύουν και με προκαλούν να τρέξω στην Αθήνα. Μου λένε “δεν έχεις τρέξει στην Αθήνα δεν είσαι μαραθωνοδρόμος”. Ούτε το σκέφτομαι να τρέξω στην Αθήνα. Δεν είναι ο φόβος, αλλά όσο μου λένε να τρέξω τόσο το απορρίπτω».

Ένα άλλο σημαντικό κομμάτι που την κάνει να επιλέγει το εξωτερικό είναι το γεγονός ότι «επειδή εγώ είμαι πολύ της ψυχολογίας, έξω στους μεγάλους μαραθωνίους έχει σε όλη τη διαδρομή κόσμο να εμψυχώνει. Για μένα αυτό είναι πολύ σημαντικό και με βοηθά πάρα πολύ».

Η αλήθεια είναι ότι την απόσταση των 42.195 μέτρων δεν την έχει τρέξει ποτέ στην Ελλάδα και από ημιμαραθωνίους μόνο στη Θεσσαλονίκη έχει αγωνιστεί.

«Έχω τρέξει σε πέντε μαραθωνίους. Συνήθως επιλέγω έναν στο τέλος του χρόνου γιατί με βολεύει η καλοκαιρινή προετοιμασία. Δε θα έμπαινα στη λογική των 2 ή 3 μαραθώνιων το χρόνο. Εγώ έτσι όπως το σκέφτομαι, εάν συνεχίσω να τρέχω, θα ήθελα να έχω ένα σχεδιασμό ώστε να κάνω το ένα εξάμηνο έναν ημιμαραθώνιο και το άλλο έναν μαραθώνιο.

Αθήνα θα πήγαινα μόνο ως λαγός για να βοηθήσω άλλους δρομείς για να πάω πιο αργά και να μη με αγχώσει η επίδοση σε μία τέτοια διαδρομή».

«Ό,τι και να γίνει δε θα σταματήσω να τρέχω»

Τη φράση "εάν συνεχίσω να τρέχω” δεν μπορεί εύκολα να την προσπεράσει κανείς. Μέσα σε επτά χρόνια έχει καταφέρει πράγματα που άλλοι τα παλεύουν μία ζωή, όλα δείχνουν ότι υπάρχει ακόμα εξέλιξη, όμως εκείνη φαίνεται να το σκέφτεται...

«Είχα αποφασίσει το 2021 ότι δε θα ξανατρέξω μαραθώνιο. Ωστόσο είδα στην προπόνηση των πιο μικρών αποστάσεων ότι είναι πολύ πιο δύσκολη για μένα γιατί έχει πιο πολύ ταχύτητα και αυτό δεν ταιριάζει και πολύ με την ηλικία μου και δε μου έβγαινε τόσο καλά. Αυτό σε συνδυασμό με το γεγονός ότι άρχισε να μου λείπει ο μαραθώνιος συνετέλεσαν στο να ξανατρέξω. Τη γιορτή του μαραθωνίου δεν τη βρίσκεις μέσα στο στάδιο στα πεντάρια και στα τριάρια.

Επίσης η συμμετοχή μου σε έναν αγώνα είναι συνδεδεμένη με τους χρόνους και τις επιδόσεις και επειδή δεν μπορούσα να βγάλω τις προπονήσεις γι’ αυτές τις αποστάσεις σωστά και να βελτιώνομαι εκεί όπως θα ήθελα, ενώ αντίθετα ήξερα ότι αυτό μπορώ να το πετύχω στον μαραθώνιο επέστρεψα στον μαραθώνιο».

Είναι πολύ αυστηρή με τον εαυτό της αναζητώντας το καλύτερο. Τον πρώτο της μαραθώνιο τον έτρεξε σε 3:20. Μέσα σε διάστημα πέντε ετών και πέντε μαραθωνίων κατέβασε το χρόνο της σε 2:57. «Δεν έχω κατέβει ούτε μισή ώρα» θα την ακούσετε να απαντά την ίδια ώρα που οι περισσότεροι πιέζουν τον εαυτό τους να κατέβουν δευτερόλεπτα.

Τα περιθώρια βελτίωσης όσον αφορά στην Μαριάννα Τρούλη δεν έχουν ακόμα στενέψει, όμως η ίδια σκέφτεται ένα νέο ξεκίνημα. «Όσο προχωρά η ζωή μπορεί να αλλάζουν οι στόχοι σου. Να βρεις κάτι άλλο πιο ενδιαφέρον και να το βάλεις σαν προτεραιότητα. Δεν μπορείς να κάνεις πολλά το ίδιο καλά». Δεν έχει πάρει, ωστόσο, τις τελικές της αποφάσεις. «Το σκέφτομαι... Δε θέλω να πάρω γρήγορη απόφαση όπως την προηγούμενη φορά που είπα ότι δε θα ξανατρέξω και τελικά το έκανα. Θα περιμένω να περάσει χρόνος και μετά θα αποφασίσω. Υπάρχουν κάποιοι τομείς της ζωής μου που είναι πιο σημαντικοί και θα μπορούσα να αφιερώσω εκεί την ενέργειά μου.

Ό,τι και να γίνει δε θα σταματήσω να τρέχω. Και ρολόι να μην έχω και προπονητή να μην έχω δε θα το βγάλω από τη ζωή μου, αλλά το αγωνιστικό κομμάτι και ο τρόπος που το κάνω σίγουρα θα χαλαρώσει κάποια στιγμή. Δε λέω ότι δε θα ξανααγωνιστώ, αλλά θα δούμε...».

Για την Μαριάννα Τρούλη τα παιδιά της παίζουν καθοριστικό ρόλο σε ό,τι κι αν κάνει. Ο γιος της που την περίμενε στον τερματισμό στον πρώτο της μαραθώνιο αποτέλεσε το κίνητρό της μετά το 30ό χιλιόμετρο που το μυαλό της είχε κουραστεί, που έβλεπε οράματα με τη γιαγιά της, για να συνεχίσει και να τερματίσει.

Αργότερα είδε πόσο η δική της προσπάθεια, η πειθαρχία της, η στοχοπροσήλωσή της σε ό,τι αφορά το τρέξιμο τα βοήθησε στη ζωή τους. «Βλέπω πόσο τα επηρεάζει θετικά αυτό. Περνάνε μηνύματα σε αυτά και τους δείχνει το δρόμο για το πως πρέπει να δουλεύουν σκληρά και μεθοδικά για να πετύχουν κάτι δύσκολο και σημαντικό. Στην αρχή αντιμετώπισαν αδιάφορα την ενασχόλησή μου με το τρέξιμο. Βλέποντάς με όμως να κάνω “θυσίες” με το φαγητό, με το ωράριό μου και το πόσο “στρατιώτης” ήμουν όσον αφορά στο τρέξιμο πήραν σημαντικά μαθήματα. Ήθελα να μάθουν ότι όταν βάλουν ένα στόχο πρέπει να προσπαθήσουν να τον πετύχουν άσχετα με τις “θυσίες” που θα χρειαστεί να κάνουν. Αυτό δεν ισχύει μόνο στον αθλητισμό. Ό,τι στόχο βάλουν θα πρέπει να κουραστούν πολύ και δεν υπάρχει περίπτωση εάν κουραστούν να μην τα καταφέρουν. Νομίζω ότι έχει περάσει μέσα τους γιατί το έχουν δει και από εμένα και από τον πατέρα τους όχι μόνο στον αθλητισμό».

«Με το τρέξιμο εθίζεσαι, κολλάς»

Κι επειδή, όπως έχετε καταλάβει, μιλάμε για έναν άνθρωπο με τρομερή πειθαρχία τη ρωτήσαμε εάν έχει σκεφτεί ποτέ να πάει να τρέξει σ' έναν αγώνα για τη διασκέδαση. «Ναι το έχω σκεφτεί. Θα δούμε εάν θα το κάνω κιόλας. Τους αγώνες τους έχω συνδέσει με την επίδοση προς το παρόν. Κι επειδή τρέχω λίγα χρόνια και ακόμα βελτιώνομαι δεν μπορεί παρά να έχω στόχο να τρέξω γρήγορα και να κάνω ατομικό ρεκόρ. Αυτό μου δίνει κίνητρο να συνεχίσω. Θέλεις να δεις ποιο είναι το ταβάνι σου. Με το τρέξιμο εθίζεσαι, κολλάς. Είναι οι ενδορφίνες που δε σε αφήνουν να σταματήσεις. Ειδικά στον τερματισμό το βιώνεις πολύ έντονα αυτό. Ακόμα και μετά από μία σκληρή ή λιγότερο σκληρή προπόνηση γυρίζεις σπίτι ανανεωμένος και έχεις ενέργεια αντί να χάνεις».

Για την ίδια δεν υπάρχει σύγκριση ημιμαραθωνίου και μαραθωνίου. «Προτιμώ τον μαραθώνιο για τα χιλιόμετρα. Ο Ημιμαραθώνιος τελειώνει πολύ γρήγορα...».

Κι αν αναρωτιέστε εάν είναι τελικά ευχαριστημένη από όσα έχει πετύχει η απάντηση είναι αναμενόμενη. «Ναι. Αλλά πολύ γρήγορα το ξεχνάω. Έχω ανάγκη να ξεκινήσω από την αρχή για να έχω πάλι να κάνω πράγματα. Δεν επαναπαύομαι. Ανάμεσα στο ρεκόρ και το βάθρο θα διάλεγα το πρώτο. Το κοινωνικό κομμάτι δε μου αρέσει».